Օրագիր

Ընթերցել

Վերջին գրառումները Օրագրում։

Հետեւիր նաեւ RSS֊ով, այստեղ՝ feed։

from բելուգա

originally posted on Linkedin

A few months ago, Pentagram, one of the oldest, most well-respected design firms in the world, designed a website for the Federal Government of the United States. Paula Scher’s team came up with a handmade look for the illustrations on the website. They carefully cut out and painted shapes and images in the chosen colors. The illustrations feel simple yet sophisticated, playful yet serious enough for a government website, real in a way that might deter your mind from the fact that you’re on a website controlled by a genocidal oligarchy.

And then they fed their work into Midjourney.

I don’t think it matters here what Midjourney spewed out. What matters is that this is one of the wealthiest possible clients commissioning one of the most arts-and-crafts-inclined women in the high society of the design industry, and the best they could do was to generate half-assed illustrations with generative AI.

I don’t want to talk about the environmental impact of generative AI. It’s neither the first nor the last thing to heavily contribute to the destruction of “the only home we’ve ever known.” I don’t want to talk about machine learning or general AI: I’m glad we’re at a point where they can potentially be used to save lives. I do, however, absolutely want to discuss generative AI, especially in art, design, fashion, photography, and cinema, and how terrifying it is to think that maybe the future generations create nothing but AI prompts.

Before I start this rent I want to recommend josh (The Nuke)’s video titled You are a better writer than AI. (Yes, you.) I will have other materials at the end of this, and I love them all and they are all directly or indirectly about eating the generative AI and feeding the artists, but none of it is quite as beautiful or quite as eloquent as this one.

I’ve been wanting to write this for a while now, and then, on January 15, I logged into Mastodon to write a post about how funny Drake’s lawsuit was and saw the news I never thought I’d get during my lifetime: David Lynch was dead. I’ve thought about the possible deaths of probably everyone I know except David Lynch. I wasn’t the only one. Very few men in the public eye have moved as respectably as he did. He got everything right. He changed the possibilities of what we could see in the movie theatre and on the small screen. An artist in the truest sense there could be. For the days following his death, every social media timeline I was on (except this one) flooded with tributes in a way I’d never seen before. From people like me who lived half a planet away in a society very different from his, to people like Kyle MacLachlan who owe their career to the man, we were, more than anything else, grateful for the art, the words, the presence. I was not planning to use him as a device to prove a point here, but I will now. I think we owe him to at least keep this thing he loved so much alive. Lynch, on the surface, was the intersection of painting, crafts, music, writing, and cinema. He was also the unified deep water all those things surfaced from.

Kyle MacLachlan gave an interview about Lynch a few days after he died. Here’s what stuck with me:

“When David was a kid, his mother wouldn’t let him use coloring books because she thought they would kill his creativity. I think of that as the David Lynch origin story. He was given a world without lines and went about making his own.”

His origin story. So that’s what I want us to think about when hiring someone who will write a Midjourney prompt and get a puke of stolen ideas. I want you to think about what world you’re building by prioritizing those people instead of the artists who devote their lives to expressing a unique experience, an intimate piece of themselves every time they present you their work. Those are the ones who have transcended – those who have gone deep into the ocean to bring you the biggest, brightest fish. What they present is their culture, their childhood memories, their most detriment traumas and their most triumphant healings, their love and hate, their grandma’s food and the posters in their teenage room, their first kiss and first breakup, and all their heartbreaks, all the music they’ve listened to and all the movies they watched, stitched together into a piece that feels, as Twitter would say, like touching grass.

I do believe that all art is affected by what came before, but I also believe that it’s always original. There is a reason why two academic painters with the same decades of experience will not paint the same still life the same way. Even when matching all other parameters – the object, the light, the distance, the angle – you can never really match the personality, and therefore never get the same result. Think about what a blessing it is to see those individual perspectives. There is a subreddit called r/redditgetsdrawn, where, if you are brave enough to post your photo, random people will draw you for free. Try it out and realize that even the ones you think are badly drawn have the person’s unique view of you, and maybe it will make you as emotional as it did me.

Why does it matter though, you might ask. Why do we need to care about personality? And I think even if you don’t give two fucks about how personal a piece you’re looking at is, you might care about its quality. That’s a loaded word – quality. Bliss Foster, who is the guy to follow for fashion content, has a YouTube video dissecting that word, searching for its meaning, and trying to understand what produces it. After doing that for about forty minutes, he arrives at the simplest definition, which I cried listening to: The only thing that produces quality is care. A Hermes Birkin is the epitome of a high-quality product not necessarily because they use perfect leather or high-quality threads. It’s because the people making them put decades of experience and truly thousands of dollars worth of care in the process.

The Twin Peaks return isn’t a high-quality piece of television art because the actors are famous, or because they spent a shit ton of money on visual effects. Many of the effects, in fact, might seem too cheap and janky. It is high-quality because it is the amalgamation of Lynch’s craziest, most novel, most disturbing, most thought-provoking ideas. It’s high-quality because Lynch put as much care into it as if it was his newborn child. In one interview my BFF Jim Jarmusch says:

“I think the masterpiece that took the last few years in American cinema is really Twin Peaks: The Return. Eighteen hours of incomprehensible T.V. It wasn’t easy for him, and, by the way, no one will finance David Lynch’s feature films — so, what the fuck, I don’t get it.”

Let it sink in that Lynch died with possibly millions of ideas that you will not get to witness and that your kids will not get to witness because the world increasingly prioritizes the surface (Emilia Pérez has 13 Oscar nominations this year smh).

I want you to understand that’s what you’re losing by using generative AI, even in a setting as commercial as your business: Quality and personality. And if real artists (I will never consider AI prompt writers neither artists nor designers nor musicians) can’t get a living wage by creating that art – eventually we’ll lose access to it altogether. And then what will we have left? Or do we only care about saving money now? Will anything work? Are we back to worshipping the David Ogilvy way of advertising? He must, indeed, die. Here’s Why ‘David Ogilvy’ must die by David Baldwin.

A lot more I could say here, but really the only reason I went on this rant was so that I could give you a list of things that will either help navigate the increasingly dark www, or will explain this matter way better than I can. You can find the list below and if you get to it, feel free to suggest others.

All of this is to say that I hope Lynch rests in the sunlight and gets to bring all his ideas to life. I also hope we keep his memory alive by continuing to transcend, to catch the big fish, and to reward those who do.

Archives (for inspiration & public work you can use freely):

Public domain image archive

Public work by Cosmos

Internet Archive

Flickr Archive spreadsheet

Casual Archivist: sources

Free image stocks (so that you can’t justify skimping on paying a photographer):

Unsplash.com – Photos, illustrations, 3D renders

Pexels.com – Photos, videos

Kaboompics.com – Photos/photoshoots

Wikimedia Commons – Images, sounds, videos

Pixabay.com – Photos, videos, illustrations, vectors, music, sound effects, GIFs

Gumroad is a website where people upload all sorts of assets, often free to use.

Nightshade is a tool to act against AI models stealing your art.

This is a list I continue to fill out of creatives in Armenia. Hire them, take care of them, encourage and empower them. They will do it with respect and care, I promise.

josh (The Nuke) – You are a better writer than AI (Yes, you)

David Lynch – Catching the Big Fish

Tilda Swinton on the State of Cinema

David Foster Wallace – David Lynch Keeps His Head

Ayan Artan – in defense of pretension.

David Baldwin – Why ‘David Ogilvy’ must die

Bliss Foster – What does “High Quality” Mean in High Fashion?

Elizabeth Goodspeed on what happens when we treat the past like a stock library

JakeDontDraw – How AI Tricked the World's Largest Painting Competition

Drew Gooden – YouTube is obsessed with AI

 
Read more...

from ոսկեզօծ

Գիտես իմ մոտ ամեն ինչ նույնն է։ Դու շատ կուրախանայիր, որ իմանայիր տեղափոխվել եմ Ամստերդամ։ Կուզեի քեզ պատմել որ թեզս Երևանի մասին եմ գրում։ Մեր Երևանի։ Շատ կծիծաղեիր իմ վրա, որ իմանայիր սկսել եմ գործել։ Կասեիր տատիկական բաներ եմ անում ինչպես միշտ։ Կգայիր մի օր իմ մոտ, միասին թանգարաններով կքայլեինք իսկ հետո կգնայինք վարդագույն գինի խմելու։ Կնստեինք մի տեղ, ջրանցքի մոտ ու երկար կզրուցեինք։ Լավ բաներից մենակ կխոսեինք՝ ապագայից, երկրներից որտեղ կուզեինք լինել, գրքերից որ կուզեինք կարդալ։ Մի տեղ անպայման իրար հետ կպարեինք։ Մի երեկո, երբ դու, չնայած երկար չեմ ու չում անելուց հետո մեկա եկար մեր կոլլեգաների հետ Նոր Տարվա հավաքույթի, ես՝ արդեն բավականին գինովցած տեսա քեզ հեռվում ու արագ վազեցի որ գրկեմ։ Իսկ դու՝ ընդհատելով խոսակցությունդ ինչոր մեկի հետ ինձ գրկեցիր։ Շատ պինդ գրկեցիր։ իսկ հետո մենք երկար պարում էինք իրար հետ ու դու ինձ պտտում էիր ու գրկում։ Դու երևի չգիտես, որ ինձ փրկել ես։ Կիրակի օր էր ու բացի ինձնից աշխատասենյակում ոչ մեկ չկար։ Նեղացար ինձնից, որ քեզ չէի ասել որ գալու եմ։ Իսկ ես չէի ուզում, որ դու ինձ տեսնես տխուր ու քանդված։ Իսկ դու եկար ու ինձ հրավիրեցիր թեյ խմելու ու հաց ուտելու։ Ես ուտել չէի ուզում ու ասում էի որ շատ գործ ունեմ անելու, իսկ դու բերեցիր երկու բաժակ թեյ, անջատեցիր համակարգիչս ու նստեցիր հետս։ Երկար նստեցինք, ու ոչ ես ոչ դու այդպես էլ գործ չարեցինք։ Երբ դուրս էի գալիս գործից, չկարողացա բացատրել որ գնում եմ, որովհետև ամեն ինչ այստեղ քեզ է հիշեցնում։ Չգիտեմ ոնց հետ եկա գործի, այդ սենյակ, որտտեղ ստացա քո մահի մասին լուրը։ Չգիտեմ ոնց նորից ոտք դրեցի սենյակ որտեղ հեկեկալով լացում էի ու գոռալով ասում, որ լուրը սուտ է։ Դու չկայիր, իսկ ես մեկա սպասում էի, որ կիրակի օրը կգաս ու ինձ թեյ կբերես։ Չդիմացա ու դուրս եկա գործից։ Մեր տեղում, որտեղ բոլորից թակում ծխում էինք, այլևս երբեք չեմ նստել։ Ու ոչ մեկին չեմ պատմել այդ տեղի մասին։ Մենակ քեզ իմացող մադրիկ գիտեն այդ գողտրիկ տեղի մասին։ Քոնն էր այդ տեղը, մենք ուղակի հրավիրված հյուրեր էինք այդտեղ։ Երևանում՝ հենց մեր կողքի շենքի պատին քո մեծ պատկերն է։ Ամեն անգամ որ անցնում եմ քո մեծ դիմանկարի կողքով, ժպտում եմ ու բարևում քեզ։ Հույսով եմ լսում ես բարևներս։ Ներիր ինձ որ քեզ սկսել եմ քիչ նամակներ գրել։ Ներիր ինձ, որ վերջին պահին չկարողացա գալ քո ծննդյան խնջույքին։ Ներիր ինձ, որ մոռացել եմ ծիծաղդ ու ձայնդ։ Ներիր ինձ, որ այս անգամ Երևան եկա ու քեզ ծաղիկ չբերեցի։ Չնայած դու երևի կասեիր որ քեզ հիմա ծաղիկ պետք էլ չի։ Իմ մոտ ամեն ինչ նույնն է։ Հոգու խորքում ավելի տխուր եմ դարձել, երևի կարոտից է։ Այստեղ պատերազմից ոչ մեկի հետ չեմ խոսում։ Ինչ պիտի հասկանան։ Սկսել եմ ծխել։ Հետս Հայաստանից ծխախոտ եմ բերում, ու օրը մեկ հատիկ ծխում, պատուհանիս մոտ նստած։ Դեռ սպասում եմ քեզ Ամստերդամում։ Սպասում եմ գաս, որ գնանք Վան Գոգի նկարներին նայենք։ Սպասում եմ գաս, որ գնանք պարենք ու ապագայից խոսենք։ Սպասում եմ քեզ հետ հանդիպմանը, որ ավելի մոտիկ ընկերներ դառնանք։ Հիմա մենակ երևակայութանս մեջ ես, ընկեր։ Ինչևէ։ Քո դիմանկարից հեռու եմ, բայց ամեն դեպքում, բարև, արի, ես էս անգամ կբերեմ թեյը։

 
Read more...

from haykcs

Բջջային գաղտնիության վերջը՞։Google-ը կրկին անցել է Հարձակման

Գաղտնիության պաշտպանությամբ մտահոգ մարդիկ, նորից նույն բանը կրկնվում է։ Google-ը կրկին մի քայլ է անում Android-ի նկատմամբ իր վերահսկողությունը խստացնելու համար, և այս անգամ թիրախում են նրանք, ովքեր համարձակվում են իրենց սարքը վերահսկել։ Եթե դուք օգտագործում եք DeGoogled հեռախոս կամ բաց բեռնիչ (bootloader), ապա պատրաստ եղեք լուրջ խնդիրների։

Ի՞նչ Է փոխվում

Google-ը թարմացնում է իր Play Integrity API-ն, որը SafetyNet-ի հաջորդող տարբերակն է, և այն ավելի ագրեսիվ է դառնում։ Այս համակարգը թույլ է տալիս հավելվածներին ստուգել՝ արդյոք ձեր սարքը համապատասխանում է Google-ի «անվտանգ» սահմանմանը, և եթե ոչ, ապա դուք զրկվում եք այդ հավելվածից օգտվելու հնարավորությունից։ Մինչ այժմ շատ հավելվածներ շարունակում էին աշխատել, եթե սարքը անցնում էր Basic Integrity ստուգումը, բայց դա շուտով կփոխվի։ Ահա թե ինչ է սա նշանակում․ • Միայն փակ բեռնիչներով սարքեր – Եթե ձեր բեռնիչը բաց է (նույնիսկ օրինական պատճառներով), դուք կարող եք կորցնել Play Integrity-ի ստուգում իրականացնող հավելվածների հասանելիությունը։ • DeGoogle ROM-ներ – Օգտագործու՞մ եք GrapheneOS, LineageOS կամ crDroid։ Մոռացեք այն հավելվածների մասին, որոնք պահանջում են Google-ի ամբողջական անվտանգային հաստատումը։ • Խիստ թարմացման պահանջներ – Եթե ձեր հեռախոսը վերջին մեկ տարվա ընթացքում անվտանգության թարմացում չի ստացել, ապա նույնիսկ պաշտոնական Android սարքերը կարող են արգելափակվել։ • Ավելին հավելվածների արգելափակում – Բանկային հավելվածներ, Google Pay, Netflix, Pokémon GO, Uber և այլ հավելվածներ պարզապես չեն աշխատի, եթե ձեր հեռախոսը Google-ի կողմից հաստատված չլինի։

Ինչո՞ւ է Google-ը դա անում

Պաշտոնապես Google-ը սա ներկայացնում է որպես անվտանգության միջոց, որպեսզի կանխի խարդախությունները, հավելվածների կեղծումը և խաբեությունները։ Բայց եկեք ազնիվ լինենք․ սա վերահսկողության մասին է։ • Նրանք ցանկանում են, որ բոլորը մնան Google Play էկոհամակարգում։ • Նրանք չեն ուզում, որ օգտատերերը իրենց սարքերը կարգավորեն սեփական նախընտրությամբ։ • Նրանք ուզում են ոչնչացնել DeGoogle շարժումը, որպեսզի մարդիկ չկարողանան օգտվել հավելվածներից առանց իրենց ծառայությունների։ Իրականում, եթե անվտանգության հարցն էր առաջնային, ապա Google-ը թույլ կտար այլընտրանքային, գաղտնիությունը հարգող հաստատման մեթոդներ։ Փոխարենը, նրանք ստիպում են, որ բոլորը ենթարկվեն իրենց կանոններին, այլապես դուրս մնան։

Ի՞նչ կարող եք անել

1. Օգտագործեք բաց ծրագրային կոդով հավելվածներ – F-Droid-ի կամ այլ անկախ պահոցների հավելվածները Play Integrity չեն պահանջում։ 2. Օգտագործեք MicroG և Magisk խափանման միջոցները – Մինչ այժմ Play Integrity-ի ստուգումները շրջանցելու մեթոդներ կան, բայց սա կատու-մուկ խաղ է դառնալու։ 3. Աջակցեք համայնքներին, որոնք պայքարում Են – GrapheneOS, CalyxOS, crDroid և նման նախագծերը աշխատում են այլընտրանքների վրա։ 4. Բարձրաձայնեք– Եթե որևէ հավելված հանկարծակի չգործի, տեղեկացրեք մշակողներին, որ Play Integrity-ի խստացումը վնասում է իրական օգտատերերին, ոչ թե միայն խաբեբաներին։ 5. Դիտարկեք այլընտրանքային պլատֆորմներ – Եթե այս միտումը շարունակվի, շատ օգտատերեր կարող են անցնել Linux-հիմքով հեռախոսների (օրինակ՝ PinePhone) կամ նույնիսկ «խելացի» հեռախոսներից հրաժարվել։

Խնդրի ընդհանուր պատկերը

Google-ը հստակ ցույց է տալիս՝ դուք չեք տիրապետում ձեր հեռախոսին, այլ՝ նրանք։ Նրանք են որոշում, թե որ հավելվածներն եք կարող օգտագործել, որ կարգավորումները կարող եք փոխել, և արդյոք ձեր հեռախոսը «վստահելի» է բավարար չափով, որպեսզի աշխատի։ Սա թվային ցենզուրայի ամենավատ դրսևորումն է։ Բջջային գաղտնիության դեմ պատերազմը նոր չէ, բայց այս վերջին քայլը մի բան է ապացուցում՝ Google-ը կանգ չի առնելու, մինչև չվերահսկի ձեր թվային կյանքի ամեն կողմը։ Եթե մենք հիմա չդիմադրենք, շուտով ընտրությունը կլինի կամ ամբողջական հսկողություն, կամ լիակատար անջատում թվային աշխարհից։ Այսպիսով, գաղտնիության պաշտպաններ, արդյո՞ք մենք պատրաստվում ենք դա թույլ տալ։

 
Read more...

from ոսկեզօծ

Նամակ Երևանին

Կալումեյում Հախվերդյան է հնչում։ Արդեն պատրաստնում էինք գնալ տուն բայց լսեցինք “Բարի լույս Տիկին Արուսը” ու հետ գնացինք։ Հետ գնացինք ու բարձր երգեցինք Հախվերդյանի հետ միասին։ Հետո միացավ Երևաննը մենք Ենք-ը ու մենք, թեթև արցունքները դեմքերիս էդ մեկն էլ երգեցինք։ Մի ուրիշ ձև է լսվում “Հարազատ ամեն փողոց ու ամեն մի բակ” բառերը երբ երկար Երևաննում չես լինում։ Կալումեյում հանկարծակի հանդիպում եմ ծանոթ մարդկանց։ Հարց չկա, իրար հետ կնստենք, չնայած որ ես էլ իմ մոտիկ մի ուրիշ ընկերուհու հետ եմ։ Ոչինչ, հոգ չէ, բոլորս միասին կնստենք՝ ծանոթ, անծանոթ, հին ընկերներ՝ որոնք վերածվել են անծանոթի, մարդիկ՝ որոնք գուցե մի օր դառնան մոտիկ ընկերներ, իսկ գուցե մնան մեկ օրվա խմելու կոլեգաներ և կորեն ժամանակի ու տարածության մեջ։ Երևանին՝ իմ հին ընկերոջ պես եմ վերաբերվում։ Կռվում եմ հետը, սիրո նամակներ գրում իրեն, կարոտում բայց նույն ժամանակ առ ժամանակ հոգնում իրենից։ Ընկերությունը միշտ կարևոր է եղել ինձ համար։ Մարդկանց ում ընկեր եմ անվանել ու անվանում, միշտ սրտիս ամենախորքում եմ պահում, ու հիշում եմ նույնիսկ նրանց ովքեր ցավեցրել ու տխրեցրել են ինձ։ Երևանը շատ է ինձ տխրեցրել, փոխվել է դեպի վատը, կորցրել է իր տաքությունը, որը այնքան շատ էի սիրում փոքր ժամանակ։ Երևանը, որը կարոտում եմ, հին ընկերների պես, միայն հիշողությանս մեջ գոյություն ունի։ Պինդ պահում եմ մեր լավ օրերը հիշողությունը ու ցավում երբ տեսնում որ այդ հիշողությունը անկրկնելի է։ Ամենատարբեր պատճառներով են ընկերները իրարից հեռվանում։ Մեծանում են իրարից, չեն դիմանում իրար փոփոխություններին, չեն ընդունում իրար կատարած որոշումները, կամ ուղակի մոռանում են իրար առօրյայի մեջ ընկնելով։ Երբեք չէի կարծում որ Երևանից կհեռվանամ։ Կարծում էի, որ ամեն ինչ իրեն կհանդուրժեմ, բայց չկարողացա։ Հոգնեցի։ Գնացի։ Կարծում էի, ուրիշ մի քաղաքի հետ կընկերանամ, բայց դա էլ չկարողացա։ Ուրիշ քաղաքը ինձ չճանաչեց, ինձ իրենը չհամարեց, ինձ հիշացնում էր ամեն անգամ, որ ես այստեղ ուրիշն եմ, օտարն եմ։ Էլի փորձեցի։ Սկսեցի ուրիշ քաղաքում Երևանի հետքեր փնտրել։ Սկսեցի ձևացնել որ ջրանցքի մոտ քարե երկհարկանի 400 տարեկան տունը շատ էլ նման է իմ Երևանյան սովետական բարձրահարկի, որ միակ բառը որտեղ ծխում են ու էժան խմիչք վաճառում շատ էլ նման է Կալյումեին։ Բայց ախր այդ շենքում երբեք ճռացող վերելակ չի լինի, բառում երբեք Հախվերդյան չի հնչի, երբեք հանկարծակի հին ընկերների չեմ հանդիպի։ Հետ եկա Երևան, իսկ Երևանը ինձ կգրկեց, կվազեց դեպի ինձ ինչպես ես կվածեի իր մոտ, երկար բաժանումից հետո։ Երևանը ուրիշ ընկերներ ունի, ուրիշ մարդիկ են սիրում Երևանը հիմա, իսկ ինձ վրա Երևանը կնայի հեռվից ու գլխով կանի։ Բայց մի պահ, Կալումեում կհնչի Ֆորշ, ու Երևանը ինձ կհիշի, ու կհիշեցնի մարդկանց այնքան հեշտ հասանելի մոտիկության մասին։ Երևանը ինձ կտանի փողոցներով, կասի “Նայի, հիշում ես ինչ ուրախ էինք այստեղ։” Կասեմ “այո, այո, միշտ հիշում եմ, ամեն քաղաքում քո փողոցներն եմ փնտրում։” Ու Երևանը, ինձ Պուշկին-Պռոսպեկտ փողոցի պուլպուլակից ջուր հյուրասիրելով կասի “Ես էլ եմ հիշում։” Երևանը ինձ կասի “արի, երբ ուզում ես արի։ Գուցե անցյալի պես չեմ կգրկի, գուցե չհասկանանք իրար ու էլի ու էլի տխրեցնեմ քեզ, բայց կհիշեմ քեզ ու քեզ կհիշեցնեմ մեր ուրախ տաք ընկերության մասին։” Գիշերը մի քիչ գինովցած կքայլեմ Երևանի փողոցներով ու մենք կհիշենք իրար ու մի պահ Երևանյան ձմեռը ցուրտ չի լինի, ինչպես ուրիշ քաղաքի ձմեռն է ցուրտ լինում։ Մենք կհիշենք իրար, կգնանք մեր ճանապարհներով ու հասկանալով, ժպտալով իրար ցտեսություն կասենք։

 
Read more...

from barer

ի վերջո մենք բաժանվեցինք, օդանավակայանի գույնզգույն պատուհաններից դուրս, մենք բաժանվեցինք, իմ բոլոր վախերն ու տագնապները միանգամից կենդանացան ու դու ինձ մենակ թողեցիր։ ոչ այնպես, ինչպես ես կանխատեսել էի, ոչ գեղեցիկ հրաժեշտով ու կտեսնվենք շուտով-ով, դու ինձ ուղղակի թողեցիր կես ճանապարհին, ինձ փշրեցիր, ջարդեցիր ու հաջողություն մաղթեցիր։ իմ քեզ հետ պահելու բոլոր փորձերը իզուր էին դու հաստատակամ էիր , ինչպիսին միշտ ես եղել քո որոշումներում, ու դու գնացիր, առանց ինձ որևէ շանս թողնելու։ դու ուղղակի գնացիր։ դու չէիր գնում երկրից ինչպես զգուշացրել էիր ամիսներ առաջ, այլ վերադառնում էինք հանգստից, մեր երկար սպասված ու պլանավորված հանգստից։ քեզ վերջին անգամ գրկելիս ու հրաժեշտ տալիս իմ մտքի ծայրով էլ չէր անցնի որ դա վերջինն է, բայց ավաղ

հիմա ես քեզ եմ թողել մեր բոլոր սիրելի սրճարանները, բոլոր վայրերը որտեղ հնարավոր է քեզ հանդիպել, բոլոր մարդկանց, որոնք ինչ որ կերպ քեզ են հիշեցնում, բոլորին ու ամեն ինչ ես քեզ եմ թողել, որ դատարկությունն ավելի դատարկ լինի ու չնկատեմ բացակայությունդ։ ես քեզ հեռացրել եմ այնքան որքանով դա հնարավոր էր այս փոքրիկ քաղաքում ու բաժանել եմ փողոցները իմ ու քո միջև, դու չգիտես այդ մասին, երբեք չես իմանա, թե ես որքան եմ ինձ հեռացրել իմ քաղաքից, որ անթիվ պատահականությունների բերումով հանկարծ ստիպված չլինեմ նորից զգալ օտարությունդ։ քեզնից ինձ մնացել են այն մի քանի նվերները որոնք ես պահել եմ մեկ այլ մութ անկյունում, աչքից հեռու, բայց գլխիս վերևում շարունակում է կախված մնալ քո նվիրած նկարը, պատուհանագոգին՝ ծաղկամանը, տուփում՝ մատանին, որոնց նայել խուսափում եմ ինչպես խուսափում եմ մեր անթիվ անհամար հիշողություններից, քեզ հետ պատահական հանդիպումներից ու էլի շատ ու շատ պատահականություններից, չգիտեմ երբ կվերջանա այս ամենն ինձ համար, կվերջա՞նա արդյոք, բայց ես սպասում եմ այդ օրվան, երբ ստիպված չեմ լինի փոխել ճանապարհս քեզ հանդիպելու ու իրար նորից ցավեցնելու վախից,

գուցե ամեն ինչ այսքան անտանելի չլիներ, եթե ինձ էլ պատրաստած լիներ հիասթափությունների հաջորդականությունը, որը կարծես թե պատրաստել էր քեզ սրան, գուցե ավելի հեշտ լիներ, եթե քեզնից որևէ անհամաձայնություն զգացած լինեի, գուցե, բայց ոչ, քո հեռանալը նման էր անսպասելի ամպրոպի պայծառ օրվա վերջում, դու գնացիր հանկարծակի, ինչպես հայտնվել էիր ու դա էր ամենասարսափելին:

էլ չեմ սպասում քո վերադարձին, բայց դեռ չեմ կարող անունդ տալ, չեմ կարող քո մասին առանց արցունքների խոսել ու չեմ կարող տեսնել քեզ, այսքան ժամանակ անց դեռ չեմ կարող

#հրաժեշտ 09.24-ից

 
Read more...

from Trilobite

Նկուղ

Նա փոխում է իրականությունը, գույները դարձնում վառ ու թվում է նա փոխանակել է իր կյանքը գունավորված արկղով, որտեղ թվում է, և ամենը ինչ փակվում է ու անհետանում, դառնում է տեանելի ու ցուցադրական։ Եվ եթե միայն նա չսորտավորեր իր կյանքը, իր երազները չփորձեր տեղավերել փոքրիկ խուցում, նա պետք է որ չլիներ արկղի մասը, միայն այն ինչ ընտված է Իրու սիրված։ Երբ նա այնտեղ չէ, նա չի ապրում։ Դուք հեռանում եք, նրանք ձեզ չեն տեսնում, դուք կարող եք արտասվվել կամ ծիծաղել, բայց միայն ոչ այստեղ։ Բայց միթե ինչ-որ մեկը կուզենա տեսնել արկղում Ձեզ։ Միթե արկղում փշեր չեն, միթե այն հարմար չէ, երբ նրանք տեսնում են թանգարանի սրահում նմուշներից մեկը, իսկ նկուղի բանալին, միթե այն մեր գրպանում չէ։ Միթե նկուղը հենց անիմաստ զգաղմունքների համար չի, չէ որ հենց այնտեղ ենք մենք կոտրում մեր իրերը, և կարևոր չէ դա մեր սիրելի թե ատելի հին փոքրիկ միշտ մոռացված բարեկամն է, թե թշնամին։ Եվ միայն այնտեղ ջարդված հայելին կտրում է ձեր մաշկը, ու դուք գնում եք ետ՝ արկղ։ Գույները փոխվում են և ձեր կտրված ձեռքից կաթող արյունը ընդամենը գույն է։ Միթե սա չէ գեղեցիկը։ Նա ինքնակործանվում է երջանիկ արկղում, բայց կարմիրը թերևս, վառ գույն է, այն երբեք չի դավաճանում և միշտ տեսանելի է կարծես ազդակ։ Բայց միթե դա է, այն է չի թվում ու դու կապված ես ինքդ քո ծանր մարմնում, անհոգի ու բանտարկված կարծես կուլ գնացած կարմիր ներկված արկղին, ով ձեզ դեռ մարսում է։ Իրականությունը փոխում է կարմիր արկղը և այն միայն թվում է, որ նմուշ է, ոչ թե կահույք

 
Read more...

from ոսկեզօծ

“А двое не спят, двое сидят у любви на игле Им хорошо, станем ли мы нарушать их покой?”

Արդեն երեք ժամ նրանք նստած են ջրի մոտ մի հին նստարանին ու զրուցում են։ Հինգ հոգուց մնացել են երկուսը։ Իմ բազմոցը ուղիղ պատուհանի մոտ է դրված, և ես, սկզբից ակամա իսկ հետո մեծագույն ուշադրությամբ, նայում եմ այս երկուսին ու փորձում իմ սենյակից պատկերացնել իրենց զրույցը։ Տղան ինչ-որ բան է պատմում Աղջկան, ու Աղջիկը անընհդատ ծիծաղում է։ Ոտքերի մոտ, նստարանի տակ գարեջրի շշեր են։ Մի քանիսը դատարկ ու մեկը՝ լիքը։ Բուռն ինչ-որ բան են քննարկում։ Ամեն կատակի ու ծիծաղի հետ մի քիչ ավելի մոտիկ են իրար նստում։ Տեսնես դիտավորյալ թե՞ հանկարծակի։ Իմ երևակայության մեջ Տղան սիրահարված է Աղջկան, բայց թաքցնում է իր սերը, ընկերության քողի հետևում։ Աղջիկը սիրում է Տղային՝ ինչպես ամենամոտիկ ընկերներն են սիրում իրար։ Աղջիկը լավ հասկանում է Տղայի զգացմունքները, բայց ձև է թափում որ ոչինչ չգիտի, քանի որ Տղայի սերը փոխադարձ չէ։ Տեսնես ինչի՞ մասին են խոսում։ Գուցե՞ Ապագայից, որը այս կորած, անտեր ու սառը երկրում կառուցել անհնար է։ Երկուսն էլ հասկանում են, որ պետք է գնալ, փախչել մի ուրիշ տեղ, զրոյին սկսել։ Բայց ո՞նց թողնեն միմյանց։ Չէ որ զրոյից սկսելիս օտար մի երկրում քեզ հետ ոչ մեկ մինչև ուշ գիշեր նստարանին չի նստի։ Գուցե՞ սիրուց են խոսում։ Պատմում են իրար ինչքան բարդ է սիրել ու սիրվել։ Երևի երկուսն էլ վախենում են, որ ճիշտ սիրել չգիտեն։ Իրար հետ կիսում են այդ վախերը ու լավ հասկանում իրար։ Գուցե՞ խոսում են իրենց լավ օրերից ու ընկնում հիշողությունների գիրկը։ Հիշում են ոնց էին նոր ծանոթացել ու դեռ չէին գիտակցում ինչքան մեծ դեր կխաղան միմյանց կյանքում։ Հիշում են իրենց հին ընկերներին՝ նրանց՝ ովքեր խիզախ են գտնվել ու փախչել, նրանց՝ ովքեր ավելի խիզախ են ու մնացել են։ Հիշում են գյուղում անցկացրած երեկոները, երբ բոլոր ընկերները հետ հավաքված մի փոքր սեղանի շուրջ կիսում էին վերջին գարեջրի շիշը, վերջին ծխախոտի տուփը ու ծիծաղում։ Ու՞ր կորան բոլոր այդ ընկերները, բոլոր անցած օրերը։ Գուցե՞ ուրիշ աչքերով են նայում իրենց գիշերային քաղաքին։ Խորը փիլիսոփայական խոսաքցություն վարում անվերջ փոխվող և զարգացող քաղաքի մասին։ Երկուսն էլ հաճախ չեն ճանաչում իրենց սիրելի քաղաքը, շատ բան է փոխվել։ Նոր սրճարաններ են բացվել, նոր բարձրահարկ շենքեր են կառուցվել և իրենց ծանոթ քաղաքից մնացել է միայն այս նստարանը՝ փողոցի միակ վառ լապտի տակ։ Գուցե՞ նայում են իրենց շուրջ կանգնած շենքերին ու մտածում պատուհանների հետևում վաղուց քնած մարդկանց մասին։ Գուցե՞ պատկերացնում են իրենց կյանքերը դատելով վարագույրների գույները ու ձևերը։ Երևի ժամանակ առ ժամանակ նայում են փողոցի միակ վառված լույսով պատուհանին ու մտածում են, ով է այն գիժը որ արթուն է այս ուժ ժամին։

Տեսնես գիտեն, որ վառված լույսով պատուհանի հետևում ես եմ նստած, մտածում եմ իրենց մասին։

Բացում են գարեջրի վերջին շիշը, իսկ ես թեյը ձեռքիս բացում եմ պատուհանը։ Նստում եմ պատուհանագոգին ու ականջ դնում իրենց խոսակցությանը։ Զգում եմ աշնանային սառը օդը՝ թեթև, սակայն ցուրտ քամին, որ կարծես շշնջում է, որ շուտով ձմեռ է գալու։ Ականջի ծայրով լսում եմ իրենց զրույցը։ Աղջիկը պատմում է իր ընկերուհիներից մեկի ընկերոջ մասին, որ հաշիվը չի պակել ժամադրությունից հետո։ Տղան ծիծաղում է ու պատմում տարբեր գարեջրերի մասին որ փորձել է ճանապարհորելու ժամանակ։ Երկար լսում եմ իրենց խոսակցությունը, փորձելով հասկանալ, ու՞ր են կյանքը հասկանալու փորձերը։ Արդյո՞ք իրենք բացահայտել են բոլոր կյանքի գաղտնիքները։ Արդյո՞ք իրենց ապագան իսկականից վառ է և անհամբեր իրենց է սպասում։ Արդյո՞ք իրենք չեն վախենում սիրուց։ Արդյոք չունեն հին ընկերներ որոնք հիմա միայն իրենց հիշողության մեջ են ապրում։ Ոնց կարող են չունանալ հիշողություններ՝ միառժամանակ ակամա արցունքներ և ժպիտ պարգևող։ Ոնց կարող են չնկատել որ, որ նույնիսկ իրենց այս նստարանը շուտով կանհետանա, ու իր փոխարեն կդրվի ուրիշ, անհարմար, օտար մի նստարան։ Ոնց չեն հասկանում, որ իրենց քաղաքը այլևս իրենցը չի։ Ոնց չեն տեսնում, որ լույսը վառ պատուհանի հետևում Ես կամ։

Իմ ցնորքն էր իրենց սերը։ Տղան չի սիրում Աղջկան։ Աղջիկը չի սիրում Տղային։ Վեր են կանգնում նստարանից դատարկում գարեջրի մնացորդը ու գնում են։ Հասարակ մի նստարան է սա։ Ու այս գիշերն էլ հասարակ մի գիշեր է։

Իսկ ես դեռ երկար կնստեմ պատուհանագոգին շնչելով օտար ու սառը օդը։ Կնստեմ, կնայեմ դատարկ նստարանին, կմտածեմ ապագայիս, սիրո, ընկերներիս, հիշողություններիս ու քաղաքիս մասին։

Հետո կփակեմ պատուհանս ու կգնամ քնելու, քաղաքում որտեղ փախչել եմ ու զրոյից սկսել։

 
Read more...

from Քամի

Կյանքը միշտ մարտահրավերներ ունի քո համար, եթե այն ճիշտ ես ապրում

Հեչ նկատած կաք, որ տունը չի թափթփվում այնքան ժամանակ, մինչև այնտեղ չենք ապրում, հա, մենք միշտ դժգոհում ենք, որ տունը թափթփեցինք, բայց որ մենակ ենք, ու տունը թափթփող չկա մի տեսակ տխուրա, մի տեսակ կյանքը կանգնածա, ու շարժում չկա, իսկ առանց շարժում կյանք գոյություն ունի՞։ Այս նույն կերպ, որ հրաժարվում ենք ապրելուց կյնաքը կանգնումա, նոր տեխնոլոգիական աշխարհը հրաշքներա գործում, բայց թվացիալ շարժումա ստեղծում մեր շուրջը։ Մեզ թվումա, որ հեռախոսի էկրանի շարժումը մեր կյանքի շարժումնա, որը իրականում կապ ունի մեր կյանքի հետ միայն մեկ գծով՝ աչքեր-կենրոնական նիարդային համակարգ-էմոցիաների տարափ ուղեղում-կենտրոնական նիարդային համակարգ-ձեռքի շարժում, և ձեզ թվում է՝ սա կյանքի շարժո՞ւմ է, երբ դու դա անում եք ժամերով անշարժ նստած։ Բայց սրա ավելի վատ տարբերակը կա՝ որ անընդհատ թմբիրի մեջ ես, ոնց Աստվածաշնչում է ասվում ՝ «Ո’վ ծույլ, մինչև ե՞րբ պիտի պառկած մնաս կամ ե՞րբ պիտի արթնանաս, մի քիչ ննջես, մի քիչ նստես, մի քիչ նիրհես, մի քիչ ձեռքրեդ կչծքիդ ծալես։ Այնուհետրև չար ուղևորի պես աղքատությունը կհասնի քո վրա, և կարիքը՝ ժիր սուրհանդակի պես», և այս խոսքերում կարիք կամ աղքատություն բառերը մի հասկացեք միայն նյութական մասով, էդ հոգու կարիքի, մարմնի ու էներգիայի կարիքի մասինա, էդ ժպիտի ու առողջ էմոցիաների մասինա. չեմ ասում ուրախության, որովհետև բոլոր էմոցիաներն էլ կարևոր են, միայն թե առողջ լինեն։ Մեկ էլ մի օր սկսում ենք հասկանալ, որ մեր կայնքի մարտահրավերները միայն առողջական են, միայն էմոցիոնալ։ Մարդուն մարտահրավերներ ու հաղթանակներ են պետք առողջ էմոցիաների համար, մարդուն լավ խոսքեր ու արածը շարունակելու կամ նորը սկսելու համար ուժա պետք, որ շարժումնա ստեղծում։ Մարդուն պետքա հոգու լիություն կյանքը լցնելու համար։ Այնպես որ շարժվեք, որ ձեր կյանքի տունը թափթփվի ու շարժվելու պատճառներ ծնվեն հոգու սովից ձեզ պաշտպանելու համար։ Սիրեք մարդկանց, դրա պակասը կործանումա տեսակը։

 
Read more...

from Քամի

կախվածություն

Այսօրվա մեր հնարավորությունը ինֆորմացիայր ստացման երկու ժամվա ընթացքում հավասար է մեզնից երկու հարյուր տարի առաջվա մարդու մեկ տարվա հնարավորությանը, այսինք եթե ես ակտիվ հետևեմ ինֆոյի հոսքին երկու ժամ, կստացվի, իմ ուղեղը ենթարկվում է այնպիսի ծանրաբեռնվածության, ինչպիսին օրինակ իմ նախնիի ուղեղը մեկ տարում։ Սարսափելի է։ Ես շնորհակալ եմ տեխնիկական այս զարգացմանը տեղեկատվության ու գիտելիքի հետ շփումը այսքան հեշտացնելու, հարազատներիս հետ շփումը հնարավոր դարձնելու, կյանքը այսքան հեշտացնելու համար։ Բայց մյուս կողմից սա մեծ չարիք է մարդու համար, և չեմ կարծում, թե մեր ուղեղը և առավել ևս հոգեբանությունը պատրաստ է տեղեկատվության նմանատիպ հոսքի։ Վերջերս բացահայտել եմ իմ լրջագույն կախվածությունը հեռախոսից, երբ պատահմամաբ հեռախոսս մոռացա տանը և աշխատավայրում ամեն երեք րոպեն մեկ փնտրում էի այդ փոքրիկ սարքը, հանկարծ պարզեցի, որ քսան րոպե ժամանակը բացարձակ քիչ ժամանակ չէ հանգստի կամ մի բան ուտելու համար, հասկացա, որ ամուսինս հեռախոսին նայում է ավելի շատ քան ինձ, ես ևս, իհարկե, կվարվեի այդպես, եթե հեռախոսս տանը չլիներ։ ՄԻ դեպք էլ պատահեց, հեռախոսս գիշեր հանկարծ անջատվեց, երբ պառկած ժամանակ թերթում էի ռիլեր, ու այդ գունավոր աշխարհը որում ամեն տաս վայրկյանը մեկ պտտվում է մի նոր իրադարձություն միանգամից դարձավ մութ, և իմ սենյակը, որը ես չեմ նկատում՝ ժամերով դրա մեջ ապրելով։ Երբ վերջին ահաբեկչության դեպքերից հետո այդ «հրաշալի» սարքի շնորհիվ ես դիտեցի բոլոր հնարավոր վատ կադրերը, հասա վախի այնպիսի նոպաների, որ սկսեց հիստերիկ լացել, ինձ զգալ անպաշտպան ու զգալ այդ բոլոր մարդկանց ցավերը ու մինչև այս պահը ուշքի չեկած, դեռ փորձում եմ անջատվել այդ սարքից ու միանալ այս աշխարհին, որը սարսափելի դժվար է ստացվում, հասկանում եմ՝ իմ հոգեբանությունը պատրաստ չէ նման կախվածության, ու ես խաղաղություն եմ ուզում, որը ինձնից գողացել է այդ հեռախոս կոչվող սարքը իր աշխարհի մասին արագ պատմություններով։ Այսօր ինձ մեր աշխարհ բերելու համար որոշեցինք գնալ մի տեղ զբոսնելու ու հասանք հազար վեցհարյուրականների մի դղյակ, նայեցինք այդ հրաշք կառույցը ներսից ու դրսից ու զատկի տոնին ընդառաջ մեզ այդ դղյակի խոհանոցի հարկաբաժնում փոքրիկ բեմականացման շնորհիվ տեղափոխեցին հազար վեցհարյուրականներ, հյուրասիրեցին խմորեղեն ու մենք վայելեցինք հնագույն խոհանոցի խաղաղ եռուզեռը, ջերմություն ուղիղ և փոխաբերական իմաստով ու ես այնքան ուրախ էի ինձ զգում ներսից ու դրսից տաքացած ու խաղաղ ու այնքան չէի ուզում ապրել այս տեխնիկայի դարաշրջանում, որովհետև ինչպես ասում է եղբայրս, հնում դաժանություններն ավելի շատ էին, բայց հեռախոսներով մարդիկ չկաին, որ ցանկացած մարդ դա տեսնելու հնարավորություն ունենար։ Ես խաղաղություն եմ ուզում, ես սեր ու ուշադրություն եմ ուզում, ես սովորական ընտանեկան առօրյա եմ ուզում իմ գյուղի տանը, վառարանը որ դասի գնալուց առաջ մաման վառում էր, ու անկողնուց ավելի տաք անկյուն կար տանը ձմռանը՝ առավոտներին, ու դու տանից դուրս գալ չէիր ուզում։ Ես մամայիս թզի մուրաբան ու ընտանիքս եմ ուզում, որ ցրվելա աշխարհում, ես իմ գյուղի տաք վառարանն եմ ուզում ու ատում եմ հեռախոսի էկրանը, որ ինձ ամեն վայրկյան ցանկացած հրաշք կամ ցանկացած վայրագություն ցույց կտա։

 
Read more...

from barer

նոր լսեցի կառնելյուկին(ռուս փոդքաստերա, խոսումա ամենօրյա սովորույթների ու դրանք զարգացնելու մասին) խոսում էր ամեն օր առավոտները գրելու ու մտքերդ պարզեցնելու ու ինքդ քեզ հետ կապը պահելու կարևորության մասին։ փորձենք

արթնացել եմ, բավականին դժվար բայց էսօր գիշեր չեմ արթնացել, արդեն լավա, ուշ քնեցի ու ինձ բավականին հոգնած էի զգում երևի դրանիցա ։

թեյս եմ դրել մեդիտացիա արեցի չգիտեմ ինչքան արդյունավետ դմ անում բայց կարծում եմ կբարելավեմ ընթացքում ։ հիմա պատրաստվում եմ անգլերեն անեմ հետո հաց կուտեմ ու թասքեր կանեմ։ շուտ եմ ձանձրանում ու չեմ կենտրոնանում էդ ինձ շատա խանգարում, նաև պատասխանի եմ սպասում էն ընկերությունից, շատ լարված եմ դրանից։ մի տեսակ շատ վստահ եմ որ չեմ անցել, բայց շատ կուզեի։ շարունակում եմ ինձ շրջապատել անգլերենով, գիրք կինո պոդքաստ դասեր, ամեն ինչ։ գիրքս երեկ վերջացրի մի հատ նորն եմ վերցրել բայց զգում եմ որ բեմ ձգելու դա, երևի ավելի հեշտը վերցնեմ։

մի բան էլ որ նոր եմ նկատել կամ գիտեի բայց նոր եմ սկսել ուշադրություն դարձնել, շատ «սոբստվեննիկ» եմ սիրելիներիս նկատմամբ, շատ շուտ եմ նեղվում երբ ինչ որ բան ինձ չեն վստահել կամ պատմել այլ ուրիշին, պետքա սրա դեմն առնել, որ ոչ ինձ նեղություն տա ոչ դիմացինիս։ էսօր էսքանը երևի եթե որևէ մեկը կարդումա կներեք որ վատ եմ գրել, բայց չեմ ուղղելու, էս տեքստերի նպատակնա որ ինչ մտքիդ գալիսա մաքսիմալ անկեղծ ու արագ խզբզես անցնես առաջ,

լավ էղեք, կհանդիպենք

 
Read more...

from barer

էս շաբաթը բավականին ծանրաբեռնված ու սթրեսային էր։ առաջին անգամ տեխնիկական հարցազրույցի գնացի, որն ամբողջ ընթացքում ուղեկցվեց սրտխառնոցով ու տագնապի զգացումով, երևի թե ֆեյլեցի, չէ հայերեն բառերա պետք օգտագործել՝ կարծում եմ ձախողեցի, բայց որպես փորձ լավ էր, հաջորդին ավելի հանգիստ կլինեմ ինձ թվումա։ նաև ուրիշ ընկերությունների համար առաջադրանքներ եմ արել, բայց դեռ պատասխան չեմ ստացել, սպասենք տեսնենք ինչ կլինի։

ինչ որ հավելված եմ քաշել որտեղ անգլերեն են շփվում, որպեսզի փորձեմ լավացնել խոսակցական մակարդակս, դիմածս հաստիքների մեծ մասում անգլերեն սահուն խոսելը պարտադիրա ու ընդհանրապես արդեն վաղուց ժամանակնա։ երեկ զանգ ունեցա ամերիկահայ մի մարդու հետ ով տարբեր խմբակներ ունի ու օգնումա հայաստանցի երիտասարդներին շփվել ու լավացնել խոսակցականը։

էս շաբաթ իրոք բավականին բան եմ արել ու ինձ հանել եմ կամֆորտ զոնայից, դրանում ինձ շատա օգնում ընկերուհիս, շնորհակալ եմ իրեն։ ու հուսով կշարունակեմ ակտիվ զբաղվել սկսածովս, երևի թե այսքանը

լավ էղեք ։)

 
Read more...

from կօֆէ

բլոգս միքիչ թիթզացրի։ մի օր հարցազրույց էի անցնում մի կազմակերպությունում (մինչև հոգուս խորքը չցանկանալով աշխատել իրանց մոտ), որ կայքեր դիզայն անելու սոֆթ ունեն, որ ԱԲ-ով ա աշխատում։ դե իրանք երևի սովոր են ձևավորած, սիրուն գույներով, բաժիններով կայքերին, բլոգներին։ ուսումնասիրել էին բլոգս ու տենց մի տեսակ երևի ձանձրացել էին իմ՝ սևով գրված սպիտակից ու տենց հարցրին՝ ինչի դիզայն չունեմ։ ես էլ (շատ անկեղծ) ասեցի, որ մինիմալիստ եմ, ինձ էդպես դուրա գալիս ու հատուկ եմ էդպես սարքել։ կամ ավելի ճիշտ չսարքել։

էսօր ուզեցի ինչ-որ նկարներ դնել հետևի ֆոնին, վերնագրերի ֆոնտը փոխեցի, կյանքումս առաջին անգամ css գրեցի մի երկու տող։ էլի բան էր։ անգլերեն բլոգս նույնիսկ favicon չուներ, էդ էլ ավելացրի։ հիմա ավելի հաճելիա նայվում։ աչքիս էլ մինիմալիստ չեմ։ ով գիտի ծույլ էի, ոչ թե մինիմալիստ։

անգլերեն բոլգս ակտիվացելա, բայց հազիվ թե մեկը կարդումա։ ակտիվացել ա էն առումով, որ ես ամեն օր գրում եմ էնտեղ։ առանց չափազանցնելու՝ ամեն օր։

ուղղակի որոշել էի տարին սկսելու հետ մեկտեղ ամեն օր յոգա անել։ ու էդ պահելու միակ ձևը, ինձ համոզելու միակ ձևը ամեն օր դա գրելն ու ձևացնել էր, թե մեկը կարդում ա ու ես էդ մեկի հանդեպ պատասխանատվություն ունեմ։ որովհետև նա սպասումա, որ տեսնի՝ էսօր յոգա արել եմ թե չէ։ կամ ես մի քանի օր անց կբացեմ կտեսնեմ, որ էդ մի օրվանից հետո չեմ արել յոգա, չեմ գրել, կամաչեմ ինձնից ու տենց...

ինչևէ, ստացվումա ամեն օր գրել։ ու անգլերեն եմ գրում էն պատճառով, որ յոգա-ն անգլերենա, ընթացքում մտքերը անգլերեն են գալիս (էս վերջերս բոլոր մտքերս են անգլերեն, էլի հետա եկել անգլերեն մտածելս, ինչը ինձ մի տեսակ դուր չի գալիս) ու դժվարա դրանից հետո թարգմանել էդ մտքերը ու նորմալ հայերեն նախադասություն կազմել։ ես էլ չեմ տանջվում, գրում եմ անգլերեն։

ի սկզբանե էդ բլոգը հաքինգ անելու մասին էր լինելու, անունը դրել էի sipping and hacking՝ կում անել ու հաքինգ անել, կամ նման մի բան։ զգացի, որ հեչ չի համապատասխանում վերնագիրը բովանդակությանը ու փոխեցի Lilith's everyday thoughts՝ Լիլիթի ամենօրյա մտքերը։ Իսկ հայերեն բլոգում «առցանց» բառը փոխեցի «անկապ»-ով, որովհետև....դե անկապա էլի։ չգիտեմ։ ինչպես ասումա մեր բրոկերը՝ եսիմ, չեմ իմանում։

հոգ տար քո մասին

 
Read more...

from barer

#դեպրեսկոնտենտ

հոգնել եմ ինքս ինձնից, անընդհատ ինձ խոստումներ տալուց ու դրանք չպահելուց։ միշտ իբր ինչ որ բանի ձգտելուց, բայց երբեք դրան հասնելու կամք չցուցաբերելուց։ մտքերիս անվերջանալի խառնաշփոթից եմ հոգնել ու նրանից որ չեմ կարողանում հետս լեզու գտնել, երբեք էլ չեմ կարողացել, միշտ ամեն ինչ հետաձգել եմ ու վերջում ինչ որ կիսաարդյունք ստացել ու հիմա էլ նույնն եմ անում։ էս մի տարում կարայի լիքը բանի հասած լինեի, իմ վրա աշխատանք տարած, բայց նենց հանգիստ եմ ոչ մի բան չանում ոնց որ աշխարհի ժամանակն ու միջոցները ձդռքումս են, բայց չէ իմ ձեռքերը դատարկ են դափ դատարկ

 
Read more...

from barer

#օգտակարսովորություններ

մի հատ պոդկաստ եմ լսում ահագին երկար ժամանակա, վատ սովորություններից ազատվելու ու օգտակարները ներդնելու մասին։ էդ տղու խորհրդով անցած տարի ներդրել էի օրվա վերջում էդ օրվանից երեք լավ բան (թեկուզ շատ փոքր) համառոտ գրելու սովորությունը ու մի քանի ամիս պարտաճանաչ ամեն օր գրում էի, հետո ինչպես միշտ ֆաք ափ էղավ ամեն բան ու էդ սովորույթն էլ հետը։

էս վերջերս աչքովս ընկավ սկսեցի կարդալ, էնքան հաճելի էմոցիաներ կար էդ պուճուրիկ դետալների մեջ ու նաև նկատեցի որ էդ շրջանում ես ուզեցել եմ լավ բաներ անեմ, երևի ենթագիտակցության մակարդակում, որ գրելու շատ բան ունենամ։

հիմա մտածում եմ նորից սկսել նույնն անել, երևի կօգնի դուրս գալ իմ էս ապատիկ վիճակներից, համ էլ ոնց նկատեցի հաճելիա հետո կարդալ հիշելը

 
Read more...

from Քամի

Մտերմության սահման և անձնական աճ

Առաջին հայացքից այս երկուսը իրար հետ կապ չունեցող բաներ են։ Բայց, եթե խոսենք ինձ նման մարդկանց մասին, որոնք սիրում են պատմեկ իրենց կյանքի և էմոցինաերի մասին, հաճախ ուշադրությունից դուր են թողնում, թե ում մոտ են անում դա։ Առհասարակ մեր մասին պատմությունները զրուցակցի հետ ստեղշծում են մտերմություն։ Գործնական ու ուսումնական ոլորտում մտերմությունը, երբեմն խանգարում է, մանավանդ, երբ կողմերից մեկը ոչ պրոֆեսիոնալ է իր գործում։ Երբ մարդիկ շատ ինֆորմացիա չունեն ձեր մասին, քիչ պատկերացում ունեն, թե իրենց թերացմանը ինչ արձագանք կտաք, հետևաբար փորձում են ուղղակի չթերանալ։ Իսկ, եթե դուք կամ հակառակ կողմը արդեն թերացել եք, մտերմությունը խանգարում է պահանջել, և առանց պահանջի դուք սկսում եք լճանալ, կորցոնում եք պատասխանատվության զգացողությունը ձեր և դիմացինի նկատմամ։ Այսպիսի չարդարացված մտերմությունները, որոնք ձեզ բացի պատասխանատվության զգացողությունը կորցնելուց ոչինչ չեն տալիս, խանգարում են աճել, և տեսնել ձեր և դիմացինի թերությունները։ Հիմա կասեք՝ դե, երբ արդեն հասկացել ես սխալդ, դիմացինին սաստիր, հորդորի, որ ուղվի։ Բայց, ո'չ, հայկական իրականության մեջ, երբ հանդիմանում ես մտերիմին, լուրջ վտանգ կա, որ դա կարող է ընդունվել որպես անձնական վիրավորանք, իսկ դու մտերիմների ցուցակից միանգամից կհայտնվես թշնամիների ցուցակում։ Չեխիայում իհարկե, կարող ես հանգիստ լինել՝ քեզ կսաստեն, բայց, այ, երբ գա քո սաստելու հերթը, դժվար կլինի, որովհետև հնարավոր է արթնանան հայկական վախերը և չթողեն դա անել, ինձ նման կմանաս կոտրած տաշտակի առաջ ու կմտածես որտեղից գտնել չեխերենի նորմալ ուսուցիչ։

 
Read more...